To Gmail έγινε 9 ετών και το γιορτάζει μ' ένα infographic

(κλικ για μεγέθυνση)

Θυμάμαι τον Απρίλιο του 2004 να κυνηγάω όλους τους «χάκερ» γνωστούς μου για μια πρόσκληση στο «Hotmail της Google». Το Gmail είχε μόλις λανσαριστεί. Αλλά ήταν invite-only. Όσοι τυχεροί είχαν προσκληθεί από την Google να το δοκιμάσουν είχαν μερικές προσκλήσεις να μοιράσουν με τη σειρά τους. Δεν είμαι άσχετος με τα ιντερνετικά και τα τεχνολογικά, αλλά εκείνοι οι ελάχιστοι πρώτοι χρήστες του Gmail δεν είχαν πάρει τυχαία τις προσκλήσεις. Developers οι περισσότεροι, ανήκαν σε ένα δίκτυο ανθρώπων που είχαν σχέση με κάποιον μέσα από την Google –ήταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της εταιρείας, όπως είναι λογικό, που πρωτοδοκίμασαν το webmail της. Τελικά τα κατάφερα σχετικά σύντομα. Η πρόσκλησή μου έφτασε περίπου ένα μήνα αργότερα –θυμάμαι ότι ήμουν στα γραφεία της εφημερίδας που δούλευα τότε κι έβλεπα έναν αγώνα στο Roland Garros... (Editor, δικό σου). [Editor's note: το 2004 δεν τελείωσε ποτέ για σένα.]

Έπαθα σοκ απ’ αυτό που μου χαριζόταν τόσο απλόχερα. Το 1 GB χώρου ήταν ένας παρανοϊκός όγκος για την εποχή. Ήταν 20 φορές απ’ όσο έδινε τότε το Hotmail στην δωρεάν του έκδοση. Πρακτικά σήμαινε ότι δεν θα χρειαζόταν ποτέ να σβήσω ούτε ένα email, ούτε ένα συνημμένο… Ένα χρόνο αργότερα, την Πρωταπριλιά του 2005, η Google το κρατούσε ακόμη σε beta μορφή με προσκλήσεις, αλλά μας έκανε δώρο 1 GB ακόμη. Το Φεβρουάριο του 2006 μας έδωσε κι έναν instant messenger, για να σταματήσουμε πια να χρησιμοποιούμε την (πολύ γρήγορη) υπηρεσία e-mail της για να τσατάρουμε. Πριν καν κλείσει το 2007 μας έδινε και δωρεάν τη δυνατότητα για IMAP, που σήμαινε ότι πια μπορούσαμε να παίρνουμε το email μας και από άλλες συσκευές ή clients.

Εκείνα τα τρία πρώτα χρόνια του Gmail η Google κέρδισε ένα κοινό που της έμεινε πιστό για πάντα και που ανταποκρίνεται με παυλοφικά αντανακλαστικά κάθε φορά που η εταιρεία ανακοινώνει ένα νέο project. To πώς το Gmail είχε διευκολύνει τη ζωή μας, το πόσο είχε αλλάξει την καθημερινότητά μας –και μάλιστα δωρεάν– ήταν απλά συγκλονιστικό.

Πολλά ακόμη χαρακτηριστικά προστέθηκαν μέχρι σήμερα. Όχι τυχαία οι περισσότεροί μας έχουμε εγκαταλείψει όλα τα υπόλοιπα emails μας για χάρη του. Η Google, για να γιορτάσει τα ένατά του γενέθλια, έφτιαξε ένα infographic με την εξέλιξή του. Χαζεύοντάς το, όλα σου μοιάζουν τόσο μακρινά, αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. Κι όμως, δεν γεμίζουν ούτε μια δεκαετία. Είναι απλά μία ακόμη ένδειξη για το πόσο γρήγορα κινείται πια η καθημερινότητά μας, ο κόσμος γύρω μας. Κι είναι ακριβώς εργαλεία σαν το Gmail που την κάνουν τόσο, μα τόσο γρήγορη.

Για την ιστορία, το τόσο πετυχημένο email της Google δεν ήταν κάποιο project που σχεδίαζε για χρόνια η εταιρεία (όπως άλλα, πολύ πιο αποτυχημένα, που το ακολούθησαν). Αντιθέτως, ήταν αποτέλεσμα του “20 percent time program”. Πρόκειται μια πρωτοβουλία που δίνει στους εργαζόμενούς της να δουλεύουν το 20% του συνολικού χρόνου εργασίας τους σε κάτι άλλο από την συνηθισμένη τους δουλειά. Πολλοί θα το έβλεπαν ως μια τέλεια ευκαιρία για μπαλαφαρία και χάζεμα στο Facebook, αλλά η Google απέδειξε πως μερικές από τις καλύτερες ιδέες έχουν προκύψει έτσι (βέβαια, πίσω στο 2004 δεν υπήρχε Facebook και όλοι ήταν τόσο, μα τόσο πιο δημιουργικοί τότε…).

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Η ιστορία ενός τραγουδιού: April Come She Will - Simon & Garfunkel

Το “Sounds of Silence” ήταν το δεύτερο άλμπουμ των Simon & Garfunkel. Ήρθε 18 μήνες μετά το ντεμπούτο τους, διάστημα που αποδείχτηκε αρκετό για να αλλάξει εντελώς τον ήχο τους. Τα μέσα της δεκαετίας του ’60 ήταν μια πολύ ταραγμένη περίοδος για να παραμένεις σκέτο folk, αν ήθελες να πεις κάτι στο κοινό σου. Και o Paul Simon με τον Art Garfunkel όχι μόνο ζούσαν στο ρυθμό της εποχής, αλλά συνέγραψαν και το υλικό που έμελλε να θεωρηθεί σταθμός για την ιστορία του fusion μεταξύ folk και rock και σημείο αναφοράς για όλους τους 10.000 Maniacs, Belle & Sebastian, Kings Of Convenience, Lemonheads και Mumford & Sons που ακολούθησαν.

Το “Sounds of Silence”, βέβαια, δεν ήταν το καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία του ντουέτου. Δεν ήταν καν το καλύτερο άλμπουμ τους γα το 1966. Βγήκε τον Ιανουάριο, αλλά μόλις 10 μήνες αργότερα θα είχαν ήδη γράψει και ηχογραφήσει το ακόμη πιο έντονο και ατμοσφαιρικό “Parsley, Sage, Rosemary and Thyme”. Ήταν όμως το πρώτο που τους έκανε ξεχωριστούς, που τους όρισε ως πρωτοπόρους. Από το 1966 και πέρα ό,τι κι αν παρουσίαζαν ήταν καλύτερο από το προηγούμενο, το ένα αριστούργημα μετά το άλλο –με την παρένθεση του soundtrack του «Πρωτάρη», που, και πάλι, δεν το λες «κακό» άλμπουμ σε καμία περίπτωση.




Τέλος πάντων, ας μην αναλύσουμε ολόκληρη την δισκογραφία των Simon & Garfunkel τώρα, αλλά ας πάμε κατ’ ευθείαν στο τρίτο κομμάτι της β’ πλευράς του “Sounds of Silence”. To “April Come She Will” δεν κρατάει ούτε δύο λεπτά και θυμίζει πολύ έντονα κάτι σε όποιον έχει τύχει αγγλικής παιδείας. Βλέποντας πέρσι το υπέροχο “Moonrise Kingdom” του Wes Anderson ίσως κάποιος να έκανε τον συνειρμό, όταν στην ταινία ακούστηκε κάποια στιγμή το “Cuckoo”. Πρόκειται για ένα παλιό, παραδοσιακό, παιδικό folk τραγουδάκι, του οποίου οι στίχοι είναι στην ουσία η φαινολογία της ζωής του κούκου. Πιο συγκεκριμένα, ένα τμήμα του ετήσιου κύκλου της ζωής του πουλιού, που ξεκινάει τον Απρίλη και ολοκληρώνεται τον Σεπτέμβριο.

Παρένθεση: φαινολογία η (ουσιαστικό) (βιολ.) η μελέτη των επιδράσεων του κλίματος πάνω στη ζωή και την υγεία των ζωντανών οργανισμών.

To “Cuckoo” μοιάζει με ένα τραγουδιστό αίνιγμα. Αν αφαιρέσεις τον αρχικό στίχο («κούκε, κούκε τι κάνεις;»), το υπόλοιπο κομμάτι σε ταξιδεύει σε πέντε μήνες της ζωής του, σε α’ πρόσωπο. Σχεδόν περιμένεις την ερώτηση «ποιος είμαι;» στο τέλος:

In April I open my bill;
In May I sing all day;
In June I change my tune;
In July away I fly;
In August away I must.

Οι Simon & Garfunkel προσπάθησαν να διατηρήσουν το παραδοσιακό folk στοιχείο μέσα στον χείμαρρο που ήταν το “Sounds of Silence” όχι μόνο αναπαριστώντας τη μουσική δομή του “Cuckoo” στο “April Come She Will”, αλλά πλησιάζοντας πολύ και σ’ εκείνη των στίχων:

April come she will
When streams are ripe and swelled with rain
May she will stay
Resting in my arms again
June she'll change her tune
In restless walks she'll prowl the night
July she will fly
And give no warning to her flight
August die she must
The autumn winds blow chilly and cold
September I remember
A love once new has now grown old

Στη φαινολογία μιας σχέσης (ή ο,τιδήποτε άλλου) που περιγράφουν στο κομμάτι τους, έχουν αυξήσει τα λόγια κι έχουν προσθέσει έναν ακόμη μήνα. Μόνο που ο Σεπτέμβριος του “April Come She Will” δεν αφορά πια στην ηρωίδα του υπόλοιπου τραγουδιού, αλλά σ’ αυτόν που το ερμηνεύει και στο πώς νιώθει για την απώλειά της.

Ο Paul Simon έγραψε τους στίχους σε ένα διάστημα που ζούσε στην Αγγλία, σαφώς επηρεασμένος όχι μόνο από το “Cuckoo”, αλλά και από τη μουντή και βροχερή ατμόσφαιρα που συνάντησε εκεί. Κάτι παρόμοιο έκανε και με το “Scarborough Fair”, έναν από τους ύμνους των Simon & Garfunkel, που όμως στην ουσία είναι ένα παραδοσιακό κομμάτι του Γιόρκσιρ.

Στην απορία για το σε ποιαν τελικά αναφέρεται το κομμάτι, οι ερμηνείες που έχουν δοθεί είναι πολλές (καμία όμως από τα χείλη του ίδιου του Simon). Η επικρατέστερη είναι ότι πρόκειται απλά για ένα όμορφο κομμάτι που μιλά για μια σύντομη ερωτική σχέση. Υπαρκτή ή ανύπαρκτη, μικρό ρόλο παίζει, αφού όλοι μας έχουμε κάποια στιγμή ζήσει μια τέτοια: έντονη στην αρχή, ατίθαση και δύσκολη στη συνέχεια, νεκρή στο τέλος. Είναι μια μεταφορά για όλα εκείνα τα κορίτσια που δύσκολα αντέχουν να κάτσουν σε ένα μέρος, όσο έντονα κι αν το ερωτεύονται στην αρχή.

Άλλοι το εξειδικεύουν περισσότερο, ενώ άλλοι το κάνουν πιο γενικό: o Paul Simon έχει γράψει πολλά κομμάτια για την έννοια του χρόνου και της διάβρωσης που φέρνει και το “April Come She Will” θα ταίριαζε τέλεια σ’ αυτό το πλαίσιο. Θα μπορούσε όμως να μιλά και για μια πολύ πιο συγκεκριμένη σχέση: Του Simon με το μπέιζμπολ, το αγαπημένο του σπορ, και μιας ομάδας που δεν καταφέρνει να φτάσει στα πλέι οφ. Η πιο αγαπημένη, πάντως, ερμηνεία είναι αυτή που πάει το κομμάτι σε ένα άλλο επίπεδο: Το “April Come She Will” μιλά για τον κύκλο ζωής της καλλιέργειας μαριχουάνας… (Είναι ίσως η μοναδική εκδοχή που μπορεί να εξηγήσει γιατί αποφάσισαν να το τραγουδήσουν κάποια στιγμή και οι emo Coheed & Cambria.)

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Δες το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ των Knife να γίνεται video art

Το “Shaking The Habitual” το πρωτακούσαμε την Πρωταπριλιά. Για πολλούς, το σχόλιο «ωραίο το αστείο σας, βγάλτε τώρα και το κανονικό άλμπουμ» ήταν το πιο επιτυχημένο της μέρας. Άλλοι πάλι το λάτρεψαν (το άλμπουμ, όχι το αστείο ή το σχόλιο). Προφανώς, το τέταρτο άλμπουμ του σουηδικού ντουέτου των αδελφών Dreijer θα αποτελέσει το «α λα Animal Collective ή Swans» debate της χρονιάς. Δεν υπάρχει μέση τοποθέτηση: Ή το λατρεύεις, ή το μισείς.

Οι ίδιοι οι Knife, εννοείται, ότι το γνωρίζουν καλά αυτό. Δεν υπήρξαν ποτέ συμβατικοί και δεν έχουν κανένα σκοπό να αλλάξουν τώρα. Και θα ρίχνουν όσο περισσότερο λάδι στη φωτιά αυτής της συζήτησης μπορούν. «Δεν έχουν και τίποτε καλύτερο να κάνουν, μπας και ασχοληθεί κανείς μαζί τους», θα πουν οι μεν, «μα αυτό είναι το μεγαλείο της ιδιοφυίας τους», θα ισχυριστούν οι δε. Τέλος πάντων.

Στο πλαίσιο της αντισυμβατικότητας (ή της αχρηστίας τους) μπορεί κανείς να εξετάσει και το εξώφυλλο του “Shaking The Habitual”. Φυστικί γράμματα πάνω σε έναν οργασμό ματζέντας (δες το δέκα δευτερόλεπτα και μετά πάρε τηλέφωνο τον οφθαλμίατρό σου) με κάποια γεωμετρικά σχήματα και τον τίτλο γραμμένο «κάπως στο χέρι». Σού μένει. Αλλά για τον σωστό, τον καλό λόγο;

Αυτοί πάντως που το βλέπουν κι αυτό ως αριστούργημα, οφείλουν να χαζέψουν και το βίντεο που βασίζεται πάνω στο εξώφυλλο (ή μήπως είναι το εξώφυλλο που προέκυψε από το βίντεο;) και όπου τα γεωμετρικά σχήματα (πάντα φυστικί σε φόντο μαντζέντα) γυρίζουν γύρω γύρω για περίπου 9 λεπτά. Το όλο πράγμα συνοδεύεται και από ήχους –από το “A Cherry On Top”, το τρίτο κομμάτι του άλμπουμ- και είναι πραγματικά το κερασάκι στην τούρτα ή η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι (αναλόγως του σε ποια μεριά του debate βρίσκεσαι). Ανήκοντας σε αυτούς που δεν γουστάρουν ούτε τα κεράσια, ούτε τις τούρτες, ομολογώ ότι δεν άντεξα ως το τέλος. Αλλά μπορείς να δοκιμάσεις κι εσύ τις δυνάμεις σου και να μας στείλεις ένα σχόλιο με το πώς τα κατάφερες.




(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

(Σχεδόν) Όλη η ιστορία της μουσικής βιομηχανίας σε ένα GIF

ΟΚ, η ιστορία της μουσικής βιομηχανίας είναι μεγαλύτερη των τεσσάρων δεκαετιών που μετράει το εν λόγω GIF, αλλά από κάπου έπρεπε να το πιάσουν οι δημιουργοί του. Και το 1973 ήταν μια καλή χρονιά. Υπήρχαν πάνω από 3 φορμά και αρκετά στοιχεία για να μπορούν να βγάλουν μια αξιόπιστη πιτούλα.

Η ιδέα ήταν απλή: Παίρνουμε τα δεδομένα, τα περνάμε σε ένα εξελάκι, μας δίνει πιτούλα. Done. Παίρνουμε τα δεδομένα της επόμενης χρονιάς, τα περνάμε σε ένα εξελάκι, μας δίνει πιτούλα. Και ούτω καθ’ εξής. Όπου δεδομένα είναι τα ποσοστά των κερδών της μουσικής βιομηχανίας από το κάθε φορμά που την υπηρέτησε κατά καιρούς. Ήτοι, όπως θα περίμενε κανείς, στα 70s κυριαρχεί το βινύλιο, στα 80s η κασέτα, στα 90s το CD, μετά αρχίζει ο αχταρμάς και η πολυχρωμία.

Και ποιος καλύτερος τρόπος για να το δείξεις αυτό; Μα να κάνεις όλες τις πιτούλες ένα ωραίο animated GID, που μοιάζει να χορεύει γύρω από τα έσοδα της RIAA. Η ιδέα ανήκει στο Digital Music News και το τελικό αποτέλεσμα είναι χορταστικό. Το πώς η κασέτα διώχνει το βινύλιο σιγά σιγά, για να εκδιωχθεί (πιο γρήγορα εκείνη) από το CD και το πόσο γρήγορα κατατροπώνεται το τελευταίο από την ψηφιακή λαίλαπα έχει φοβερό ενδιαφέρον. Αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Απόλαυσε το GIF τώρα. Ξανά και ξανά.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Αλληλούια: Οι Fleetwood Mac επιστρέφουν!

Έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το “Say You Will” η τελευταία δισκογραφική δουλειά των Fleetwood Mac. Και τότε είχαν περάσει 15 χρόνια από το “The Dance” του 1997. Η μπάντα ψιλοδιαλύθηκε ξανά μετά το “Say You Will”, αλλά απ’ ότι φαίνεται, η μάζωξή της τον τελευταίο καιρό για μια σειρά συναυλιών έφερε και μπόλικο δημιουργικό οίστρο και η τωρινή της σύνθεση κάθισε και ηχογράφησε κάποιο νέο υλικό.

Τουλάχιστον έτσι δήλωσε ο Lindsey Buckingham στην Φιλαδέλφεια το περασμένο Σάββατο, στην πρώτη ζωντανή τους εμφάνιση μετά από καιρό: «Ένα από τα πράγματα που σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλή ιδέα να κάνουμε πριν βγούμε στο δρόμο για την περιοδεία, ήταν να μπούμε στο στούντιο και να ηχογραφήσουμε λίγο νέο υλικό», δήλωσε ο frontman του θρυλικού γκρουπ και στη συνέχεια οι Fleetwood Mac έπαιξαν για πρώτη φορά το “Sad Angel”.




To ποιοι ακριβώς είναι οι νέοι Fleetwood Mac –μια μπάντα, διάσημη και για τις άπειρες αλλαγές στην σύνθεσή της– δεν είναι σαφές, καθώς ίσως οι φανατικοί της φίλοι να ακούσουν σύντομα πολύ ευχάριστα νέα. Η Christine McVie, που αποχώρησε όχι μόνο από τους Fleetwood Mac, αλλά γενικά από την ενεργό δράση, το 1998, υποσχέθηκε ότι θα ανεβεί στη σκηνή μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, όταν η περιοδεία του φτάσει στο Λονδίνο. Κυριακή κοντή γιορτή, δηλαδή, αφού για τις 24, 25 και 27 Σεπτεμβρίου φέτος, η O2 Arena είναι κλεισμένη για τις reunion συναυλίες των Fleetwood Mac.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Twitter #Music: Τ'είν'τούτο πάλι;

Υπήρχε αρκετή συζήτηση από την περασμένη εβδομάδα. Στις διαθέσεις του Twitter, μαθαίναμε, ήταν να παρουσιάσει την δική του μουσική υπηρεσία. Προφανώς έχουν καταλάβει πόσο σημαντικό εργαλείο για τον επηρεασμό εν όψει Blogovision είναι το social medium τους και είπαν να το κάνουν λίγο πιο εύκολο. Οι φήμες μιλούσαν για λανσάρισμα της νέας υπηρεσίας πάνω στο Coachella, για να δημιουργηθεί περισσότερος ντόρος. Αλλά το Σαββατοκύριακο πέρασε και δεν ακούσαμε κανένα νέο. Ούτε καν πώς θα το λένε.

Και ξαφνικά, το μεσημέρι της Πέμπτης, 18 Απριλίου, ένα νέο app προσγειώθηκε στο iTunes με το τόσο απλό όνομα “Twitter #Music”. Τι είν’ τούτο πάλι; Είναι ένα app που στην ουσία δημιουργεί μια playlist, βασισμένη στα τραγούδια που ποστάρουν όσοι ακολουθείς. Τα τραγούδια στριμάρονται από τρεις διαφορετικές πηγές: Από το iTunes, το Spotify και το Rdio. Αν είσαι συνδρομητής σε ένα από τα δύο τελευταία, ακούς ολόκληρο το κομμάτι, αλλιώς μένεις με το preview α λα iTunes.

Σύμφωνα με το Twitter, αυτό δεν είναι όλο. Στο Δελτίο Τύπου που συνόδευσε την εμφάνιση του app κάνει λόγο για συνδρομητικές υπηρεσίες που σύντομα θα πλαισιώσουν αυτό το πρώτο, φτωχό βήμα της εταιρείας προς τον κόσμο της μουσικής.

Στο μεταξύ, οι πρώτες αντιδράσεις του κοινού είναι… μηδενικές, αφού, όπως φαίνεται, το app δυσκολεύεται ακόμη να βρει τα τραγούδια όσων κάνεις follow και να τα παίξει (παιδικές ασθένειες), ενώ κι εμείς δεν μπορούμε να πούμε την γνώμη μας γιατί το Twitter #Music δεν είναι ακόμη διαθέσιμο στην ελληνική αγορά. Αλλά θα επανέλθουμε (σιγά μην το αφήσουμε).

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

H Carla Bruni τραγουδά για Francois Hollande και Mick Jagger (και τους κάνει όλους άνω-κάτω)

Το “Little French Songs” είναι το τέταρτο άλμπουμ της Carla Bruni. Για πολύ κόσμο, ο πρότερος βίος της ως μοντέλου και ο πρόσφατος ως πρώτης κυρίας της Γαλλίας σημαίνουν ότι τα μουσικά της κατορθώματα έχουν περάσει απαρατήρητα. Η αλήθεια είναι ότι το “Comme Si de Rien N'Etait”, το άλμπουμ που έβγαλε το 2008 και που –απολύτως λογικά– γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία στη (νέα) πατρίδα της, δεν ήταν τόσο αξιόλογο όσο τα δύο πρώτα της. Κοινώς, αν δεν είσαι Γάλλος, δεν έχεις λόγο να το έχεις ακούσει. Αν ψάχνεσαι με τη μουσική, λογικά θα έπρεπε να έχεις ανακαλύψει το ντεμπούτο της, το “Quelqu'un M'a Dit” του 2003 –αλλά και πάλι, τα γαλλικά θα ήταν ένα εμπόδιο. Οπότε συγχωρείσαι.

Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι η Bruni (η οποία γράφει μόνη της ένα μεγάλο μέρος της μουσικής που ερμηνεύει) είναι μια αξιολογότατη περίπτωση French pop, μια άξια διάδοχος του Gainsbourg (της Birkin πιο σωστά) και το στυλ της μοιάζει με τις πιο «γαλλικές» στιγμές της Feist και της Keren Ann. Κοινώς αξίζει. Και είναι κρίμα που δεν την ξέρουμε ως την Carla με την κιθάρα, αλλά ως την Carla με την κ*λάρα (παλιότερα) και την Carla δίπλα στον κοντούρα (πιο πρόσφατα).

Αλλά στους «τρεις καλούς λόγους για να ακούσεις» το νέο της άλμπουμ, πρωτοστατούν μη μουσικές ιστορίες… Η Carla Bruni, για κάποιο λόγο που αξίζει να μας τον αναλύσει ψυχολόγος, αποφάσισε να τα βάλει με τον πολιτικό αντίπαλο του συζύγου της, το νέο Πρόεδρο της Γαλλίας Francois Hollande, να πλέξει το εγκώμιο του Nicolas Sarkozy (παρ’ ότι, θεωρητικά, ο άντρας της δεν ενδιαφέρεται να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο), αλλά και να θυμηθεί τις μποέμικες εποχές της δίπλα στον Mick Jagger (ερωμένη του οποίου υπήρξε για ένα φεγγάρι, όπως και των Eric Clapton, Kevin Costner, Donald Trump…) και όλα αυτά στο ίδιο άλμπουμ.

Στο “Chez Keith et Anita” διηγείται μια ιστορία από τη θητεία της στο κρεβάτι του Mick Jagger. Όπως είναι περισσότερο από προφανές από τον τίτλο, το κομμάτι μιλά για το σπίτι του Keith Richards και της τότε κοπέλας του Anita Pallenberg, όπου η Carla και ο Mick πέρασαν μια ονειρεμένη μέρα, θολή από τους καπνούς μπάφων και μεσ’ στη ζαλάδα άλλων ουσιών που μόνο υπονοούνται στο τραγούδι.

Στο “Mon Raymond”, όπου αντικαθιστάς τον Ραϊμόνδο με τον Sarkozy, η Carla μιλά για τις αρετές του συζύγου της, αποκαλώντας τον «δυναμίτη». Αλλά αυτό δεν φαίνεται να της αρκεί. Στο “Le Pingouin ”, το κομμάτι που έχει ήδη δημιουργήσει ένα σχετικό ντόρο στη Γαλλία, φωτογραφίζει τον Hollande ως έναν άξεστο, άχαρο τύπο (αυτό δηλαδή που υπονοεί και ο όρος «πιγκουίνος» στα γαλλικά).

Λέγεται ότι η Carla Bruni φέρει ακόμη βαρέως το ότι ο Francois Hollande δεν ακολούθησε το εθιμοτυπικό που θέλει το νέο Πρόεδρο να συνοδεύει τον απερχόμενο ζεύγος κατά την αποχώρησή του από το Παλάτι των Ηλυσίων, κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής του προεδρικού θώκου. Ο Hollande, αντιθέτως, σταμάτησε στον κήπο και πόζαρε στους φωτογράφους. «Ε, πινγκουίνε, μοιάζεις μόνος σου στον κήπο» λέει ένας στίχος του κομματιού, της προσβεβλημένης Bruni, η οποία πάντως φρόντισε να σχολιάσει ότι το “Le Pingouin” δεν αφορά κάποιο υπαρκτό πρόσωπο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η συζήτηση μετατοπίζεται για μία ακόμη φορά από τις όποιες μουσικές αρετές του άλμπουμ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτές δεν είναι και πολλές. Το τέταρτο άλμπουμ της Carla Bruni είναι θερμό και οικείο, αλλά μάλλον το πιο βαρετό της καριέρας της ως τώρα.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Εξώφυλλα βιβλίων, εμπνευσμένα από σπουδαία άλμπουμ

Ο Christophe Gowans δεν είναι κάποιος τυχαίος γραφίστας. Έχει εργαστεί ως art director σε περιοδικά όπως το βρετανικό Esquire και το The Sunday Telegraph Magazine, ενώ στο παρελθόν σχεδίαζε εξώφυλλα δίσκων. Οι ιδιότητές του αυτές σίγουρα αποδείχτηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες στο μέγεθος της δημοσιότητας που έλαβε το τελευταίο του project, το “The Record Books” –αλλά η δημοσιότητα θα έπρεπε να έλθει και να είναι τεράστια, ούτως ή άλλως.

Γιατί το “The Record Books” είναι ό,τι πιο όμορφο θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ένας βιβλιολάτρης μουσικόφιλος ή ένας λάτρης της μουσικής που διαβάζει και βιβλία ή οποιοσδήποτε άνθρωπος με μια κάποια αισθητική, τέλος πάντων. Ο Gowans πιάνει όσους τίτλους δίσκων του «κάνουν» κάτι (είτε επειδή είναι ένα λογοπαίγνιο, είτε επειδή του βγάζουν μια έντονη εικόνα, και τους μετατρέπει σε εξώφυλλα κάθε λογής βιβλίων: από αστυνομικά τσέπης και νουβέλες με σκληρό εξώφυλλο μέχρι λεξικά και οδηγούς. Έχει ήδη φτάσει τα 120 βιβλία μέσα σε 2 χρόνια.

Προσοχή: Από το άλμπουμ κρατά μόνο το λεκτικό. Αφήνει στην άκρη την όποια οπτικοποίηση γνωρίζουμε ήδη και μεταφέρει τον τίτλο σε ένα εντελώς νέο περιβάλλον, αυτόν του βιβλίου. Εκεί, μάλιστα, δεν δουλεύει μόνο στην τεχνοτροπία που έχει χαρακτηρίσει την κάθε κατηγορία, αλλά προσθέτει κι άλλα στοιχεία, όπως την παλαίωση που θα έχει υποστεί από τη χρήση και το χρόνο ένας παλιός τόμος κλπ. Δες τα παρακάτω παραδείγματα και θα καταλάβεις.

Power, Corruption and Lies – New Order
Οδηγός τσέπης για φιλόδοξους καπιταλιστές.

Born to Run – Bruce Springsteen
Μια αυτοβιογραφία του γνωστού δρομέα που έδειξε ποιος είναι το «Αφεντικό» στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες το 1932.

Blood on the Tracks – Bob Dylan
Νουάρ νουβέλα από τα ‘50s. (To συγκεκριμένο εξώφυλλο υπάρχει κανονικά, για ένα βιβλίο με άλλο τίτλο εννοείται).

Abbey Road – The Beatles
Συγκινητικό μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Penguin Apple.

Let England Shake – PJ Harvey
Οδηγός για χορευτικές φιγούρες.

The Suburbs – Arcade Fire
Μοντέρνο μυθιστόρημα για την ζωή στη Νέα Υόρκη.

Loveless – My Bloody Valentine
Ρομαντική ποίηση.

Hot Fuss - The Killers 
Μοντέρνο μυθιστόρημα για απελευθερωμένα κορίτσια.

Exile On Main Street – The Rolling Stones
Νεοκαφκικό δράμα.

Bad – Michael Jackson
Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας

Horses - Patti Smith
Οδηγός Ιππασίας για παιδιά.

Brothers In Arms - Dire Straits 
Πολεμικό κόμικ.

(What’s the Story) Morning Glory? – Oasis
Φυλλάδιο των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Arrival – ABBA
Ποιητική συλλογή Σκανδιναβών σουρρεαλιστών.

This Is Happening - LCD Soundsystem 
Πρωτοσέλιδο σκανδαλοθηρικής εφημερίδας.

OK Computer - Radiohead 
Οδηγός για αρχάριους χρήστες ηλεκτρονικών υπολογιστών.

The Man Machine – Kraftwerk
Παλιό καλό pulp fiction.

Purple Rain – Prince

Μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας από τις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Faith – George Michael

Η ανεπίσημη βιογραφία της Faith Brown.

Fear Of A Dark Planet – Public Enemy 

Προχωρημένη νουβέλα επιστημονικής φαντασίας από καλτ συγγραφέα με ορκισμένο κοινό. 

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Το νέο "σπίτι" του Facebook

Στην αρχή ήταν τα κινητά τηλέφωνα. Μετά μάθαμε τα camera phones. Τα οποία σύντομα εξελίχθηκαν σε smartphones. Τα απλά «κινητά», στο μεταξύ, είχαν μετατραπεί σε chat phones, business phones, easy phones και όποια άλλη κατηγοριοποίηση θα μπορούσε να πουλήσει το πιο χαρακτηριστικό σημείο του εξοπλισμού τους. Πλέον, ο Mark Zuckerberg μιλάει για social phones. Και το πρώτο της νέας αυτής γενιάς θα είναι η νέα συσκευή της HTC που θα τρέχει Facebook Home.

To Facebook Home δεν είναι ακριβώς ένα λειτουργικό σύστημα. Αλλά δεν είναι και μια απλή εφαρμογή. Στην ουσία πρόκειται για ένα εξελιγμένο app που κάθεται πάνω στο Android και «κυριεύει» την αρχική οθόνη του smartphone. Αντί, δηλαδή, να βλέπεις μια τυπική οθόνη γεμάτη apps, ημερολόγια, μετοχές, τον καιρό κλπ, αν το κινητό σου διαθέτει το Facebook Home, αυτό που θα βλέπεις θα είναι φωτογραφίες, status updates και μηνύματα από το Facebook. Mια ομάδα από apps δηλαδή, φτιαγμένα όλα από την Facebook, που συνεργάζονται. Πέρα από την οθόνη υποδοχής, το Facebook Home θα συνεχίζει να κυριαρχεί στα κινητά που θα το χρησιμοποιούν. Για παράδειγμα, όταν έχεις ανοιχτή μια άλλη εφαρμογή και κάποιος φίλος σού στείλει ένα μήνυμα στο Facebook, τότε το “Chat Heads”, ένα χαρακτηριστικό του Facebook Home, θα σου πετάει ένα εικονίδιο με τη φατσούλα του φίλου που θέλετε να επικοινωνήσετε.

Η πρωτοβουλία αυτή της Facebook έχει διάφορες πτυχές. Από τη μία είναι η στρατηγική της εταιρείας: Προσφέροντας ένα τόσο απλό εργαλείο, προσπαθεί να κυριαρχήσει απόλυτα σε μια πολύ μεγάλη μερίδα της αγοράς χρηστών κινητών. Αυτοί που τα έχουν μόνο για το Facebook, για sharing φωτογραφιών και για chat και SMS δεν θα χρειάζονται τίποτε περισσότερο. Σύμφωνα με τις έρευνες του Zuckerberg, ο μέσος χρήστης smartphone μπαίνει στο Facebook ή στο Twitter περίπου 12 φορές τη μέρα από το κινητό του, αλλά τσεκάρει την αρχική του οθόνη πάνω από 100 φορές. Αν αυτές οι 100 ξαφνικά έχουν να κάνουν με το Facebook, μπορεί κανείς να καταλάβει την απόλυτη κυριαρχία που θα πετύχει ξαφνικά το μέσο στους χρήστες κινητών.

Στο δεύτερο στάδιο έρχεται, φυσικά, η εμπορική εκμετάλλευση αυτού του πράγματος. Οι ευκαιρίες για προώθηση διαφημίσεων στους χρήστες του Facebook Home θα δεκαπλασιαστούν σε μια στιγμή. Η mobile διαφήμιση είναι το μεγάλο στοίχημα της Facebook. Από τότε που την ξεκίνησε, τα νούμερα είναι εντυπωσιακά και ήδη σχεδόν το ένα τέταρτο των κερδών της σήμερα βγαίνει από αυτές.

Υπάρχει όμως και μία ακόμη πτυχή: Τι γίνεται με τα προσωπικά δεδομένα; Μια εφαρμογή που είναι συνδεδεμένη με το Facebook ασταμάτητα, 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, πόσο ασφαλής μπορεί να είναι; Για παράδειγμα, θα μπορεί η Facebook να γνωρίζει πού βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή. Αφού η σχέση του με την συσκευή δεν θα είναι πια αυτή ενός app, αλλά σχεδόν αυτή ενός λειτουργικού, θα μπορεί να παίρνει δεδομένα από το GPS και να καταλαβαίνει για παράδειγμα που μένεις, ακόμη κι αν εσύ δεν το έχεις δηλώσει στα στοιχεία που δίνεις στο Facebook. Θα μπορεί να μάθει πράγματα για τις συνήθειές σου. Τι μουσική ακούς ή τι ταινίες βλέπεις, τι σπορ κάνεις, αν τα κάνεις καλά και ό,τι άλλες πληροφορίες μπορεί να βρει στο κινητό σου χάρη στα υπόλοιπα apps. Πολλά ερωτήματα μένει ακόμη να απαντηθούν. Και ίσως μια νέα νομοθεσία να πρέπει να προκύψει, για να προστατεύσει τους ανυποψίαστους χρήστες των… social phones.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)